Met epidemiologische studies is aangetoond dat er een relatie bestaat tussen parodontitis en atherosclerotische aandoeningen. De vorming van atherosclerotische plaque kan een hart- of herseninfarct veroorzaken, en zelfs overlijden tot gevolg hebben. Het is echter nog niet bewezen dat parodontitis een causale rol speelt bij deze ernstige aandoeningen, maar wel dat parodontitis hiermee geassocieerd is. De pathogenese van atherosclerose is complex, omdat verschillende factoren tezamen een interactieve rol spelen. Het klinisch beloop van deze meest voorkomende vaataandoening is heterogeen. Er zijn minimaal vier factoren die het risico voor atherosclerotische hart- en vaatziekten vergroten:
1. genetische aanleg;
2. aan levensstijl gerelateerde factoren, zoals roken en een te hoog cholesterolgehalte in het bloed (dyslipidemie);
3. bepaalde systeemziekten, zoals obesitas en diabetes mellitus;
4. chronische ontstekingsziekten, zoals reumatoïde artritis en parodontitis.
Van atherosclerotische hart- en vaatziekten is bekend dat de mate waarin een risicofactor bijdraagt
aan het verkrijgen van de ziekte, van patiënt tot patiënt kan verschillen. Niet iedere patiënt die een
hartinfarct heeft gehad, hoeft een roker te zijn, een verhoogd cholesterolgehalte te hebben, of aan
parodontitis te lijden.
De link tussen parodontitis en atherosclerose is te verklaren, doordat er geregeld bacteriën en allerlei
ontstekingsmediatoren vanuit het geülcereerde pocketepitheel in het lichaam terechtkomen. Ze
dragen bij aan het ontstaan van een pro-inflammatoire status, een protrombotische toestand en aan
een dyslipidemie. Hierdoor vindt er in de bloedvaten meer plaquevorming plaats. Gemeenschappelijke genetische risicofactoren bepalen hoe de ontstekingsreacties zich in het lichaam van de patiënt zullen ontwikkelen, dezelfde type reacties kunnen zowel bij parodontitis als bij hart- en vaatziekten plaatsvinden.
Hoewel het causale verband tussen atherosclerotische hart- en vaatziekten en parodontitis niet
bewezen is, blijkt uit onderzoek dat de conditie van het vaatstelsel verbetert wanneer iemand met
parodontitis succesvol is behandeld. Dit lijkt te komen doordat de vorming van atherosclerotische
plaque afneemt. En ten gevolge van de parodontale therapie vermindert eveneens de endotheliale
disfunctie en daalt de bloeddruk. Ook neemt de dikte van de intima media af en zien we dat de
CRP-spiegel, een belangrijke biomarker van atherosclerotische hart- en vaatziekten, daalt. We mogen
dus stellen dat parodontale behandeling niet alleen de mondgezondheid en de prognose van de
parodontaal aangedane gebitselementen verbetert, maar ook bijdraagt aan de algemene gezondheid.
Met deze gedachte in het achterhoofd zouden alle mondzorgverleners hun patiënten regelmatig op
parodontitis moeten screenen en ze, wanneer er sprake is van parodontitis, zorgvuldig moeten behandelen. Levenslang parodontale nazorg mag daarbij niet ontbreken.
