‘Weet je wat Balkan betekent?’, vraagt Ajla, terwijl we met haarspeldbochten naar boven rijden. Ze buigt zich vanaf de achterbank naar voren. ‘Het komt van het Turks’, legt ze uit. Onder ons wordt Tetovo almaar kleiner. ‘Bal betekent honing en kan bloed.’ Ze glimlacht. ‘Wij zijn het land van bloed en honing.’ Bloed en honing is een zoektocht naar de betekenis van de nieuwe grenzen op de Balkan. Nicole Segers en Irene van der Linde trekken over doodstille wegen en kale hoogvlaktes, door donkere rotskloven en verlaten dorpen. Ze bezoeken steden met magische namen als Dubrovnik, Sarajevo, Skopje, Ohrid en Tirana. Ze laten de wereld zien van gewone mensen met een buitengewone geschiedenis. Mensen die dromen, vechten, angstig zijn, worstelen met hun lot. Als in een veelstemmig koor vertellen zij over hun levens. Het gaat over eenheid en scheiding. Over de ontnuchterende realiteit van in de praktijk doorgevoerd nationalisme. Het vertelt over hoop en teleurstelling, passie en lethargie. Over dagelijkse beslommeringen en geopolitieke krachten. Over versplintering, een gevaar dat ook elders in Europa samenlevingen bedreigt. ‘Denk niet dat het niet gebeurt, dat er geen oorlog kan komen. De wereld waarin je leeft, die je gewoon vindt, kan in één klap voorbij zijn. Niemand geloofde het, wij ook niet, maar het is toch gebeurd,’ zegt Jesenko Galijašević, historicus uit Sarajevo.