’Hoe ben jij als psychiater terecht gekomen bij de herstelbeweging?’ In dit boek geeft Jos Dröes zijn persoonlijke antwoord op deze vraag. Dat antwoord is een verhaal waarin hij de lezer meeneemt naar zijn studietijd, naar het werken als psychiater in de langdurende zorg op Endegeest eind jaren ‘70, naar Beschut Wonen en het hospitaliseringsyndroom in de jaren ‘80 en later naar Bavo Europoort in Rotterdam. Uiteindelijk vindt Dröes zijn roeping bij de rehabilitatiebeweging en in de opkomst van de herstelbeweging.
Achteraf lijkt het bijna een geplande ontwikkelingslijn: van de biologische psychiatrie op Endegeest via een sociaal geïnspireerd Beschut Wonen project naar het eerherstel en de zelfbepaling van de Rehabilitatie. En tenslotte naar de Herstelondersteunende zorg waarin plaats wordt gemaakt voor herstel, zelfhulp en ervaringsdeskundigheid.
Jos Dröes blijft in deze ontwikkelingsgang zichzelf en hij blijft psychiater. Hij geeft de lezer een inkijkje in zijn persoonlijke groei. Rehabilitatie en herstel helpen hem ontsnappen aan het stijve natuurwetenschappelijke frame van de medische psychiatrie. Maar uiteindelijk ziet hij alle nieuwe ontwikkelingen als pogingen tot verbetering van de zorg. De voornaamste conclusie is dat de persoonlijke beleving, het persoonlijk contact en de daarmee verbonden kennis een ruimere plaats verdienen in het professionele denken.
