FLAPTEKST
Het verlies van een broertje of zusje heeft een ongelooflijke impact op het leven van kinderen en
jongeren. Niet alleen hebben ze te maken met hun eigen verdriet, ze zien ook de pijn van hun
ouders. Om hun ouders niet verdrietig te maken, laten kinderen vaak hun eigen verdriet niet
zien. Ze willen het niet nóg erger maken dan het is, maar ook hún verdriet mag er zijn.
Dit is het eerste boek waarin kinderen en tieners vertellen over hun overleden broertje of zusje. Over
die lege plek aan tafel en over het gezin dat nooit hetzelfde werd. Waar ze vrijwel allemaal achter zijn
gekomen is dat praten helend werkt. Het houdt de herinnering levend. Nu is die herinnering
vereeuwigd op papier, omdat de band met al deze lieve broertjes en zusjes nooit voorbij zal zijn.
“Ik hoop dat je het leuk hebt daarboven,
dat je grapjes uithaalt. Dat je het gezellig hebt.
Ik zal je nooit vergeten,
je blijft altijd in mijn hart”
Doutzen (14 jaar)
Mama, houd je eigenlijk net zoveel van ons als van Florian?” “Evenveel lieverd, waarom vraag je
dat?” “Omdat je altijd aan Florian denkt en hier alleen maar foto’s van hem hangen. Je schrijft wel
over hem, maar knutselt nooit meer met ons. Soms lijk je er wel niet te zijn!” Dit gesprek vond een
half jaar na het overlijden van Florian plaats. En gelijk werd ik met beide benen op de grond gezet...
Wat ben ik daarvan geschrokken! Mijn andere kinderen zijn er ook nog en zij hebben mij meer nodig
dan ooit!
Mirjam Louwen-van Bekkum, voorzitter Stichting Nooit Voorbij
