Een meeslepende zoektocht naar (de erkenning van) fouten die leidden tot een enorm drama.
‘What the f*ck?!’
Op 27 juli 2017 zijn dat de laatste woorden van Joost (38), voor hij in de Amsterdamse metro overlijdt nadat hij door een volslagen onbekende man meerdere malen is gestoken.
‘What the f*ck?!’
Dat is wat zijn vriendin, zijn ouders en zijn zus Saskia denken als ze enkele maanden later horen dat de dader een psychiatrisch patiënt is met een lange rij geweldsdelicten op zijn naam, die gedwongen was opgenomen en een paar uur verlof had gekregen.
What the f*ck?!
Dat is wat ze keer op keer denken als ze dieper en dieper graven in het dossier. In alle documenten en rapporten die ze lezen en in de vele gesprekken die ze voeren met instanties die betrokken waren bij de dader, zien ze hetzelfde patroon: geen verantwoordelijkheid nemen, maar wijzen naar elkaar, verantwoordelijkheid afschuiven en damage control.
De strijd die ze aangaan om de onderste steen boven te krijgen is intens. Door hun vasthoudendheid wordt langzaam maar zeker helder dat een reeks aan instanties fout op fout heeft gestapeld. En daarmee leidt hun zoektocht onvermijdelijk tot de conclusie die voor henzelf de aller zwaarste is: die fatale steekpartij in metro 53 had nooit mogen plaatsvinden. Joost had zijn leven niet hoeven verliezen.
