Ik begin te begrijpen wie ik ben geweest en wie ik ben geworden. Ik overzie nu alles. Alle verhaallijnen die zo los leken, zo haastig geschetst, ze vormen nu samen een schilderij. De kleuren en vormen van alles wat er op mijn pad kwam, wat het achterliet, hoe alles vermengd werd tot één beeld. Ik zie de afgelegde weg en waar ik nu sta. Die aanblik ontroert me; dit heb ik ervan gemaakt. Dit is mijn leven geworden.
Margot van Schayk neemt het leven nooit serieus, maar vindt het ook niet vanzelfsprekend. Ze is sprankelend en levenslustig. Vanaf haar puberteit krijgt Margot te maken met kwaadaardige cellen die haar einde herhaaldelijk aankondigen. Ze dealt met vraagstukken en thema’s waar leeftijdsgenoten alleen maar van gehoord hebben, maar Margot is niet klein te krijgen.
Ze trouwt, ze scheidt, ze gaat naar New York, ze gaat naar Amsterdam. Ze leeft op de linkerbaan van het leven. Ze valt van de ene liefde in de andere en ze wordt moeder op het moment dat ze dat allang uitgesloten had. Wanneer de ziekte zich voor de vierde maal meldt, moet Margot ernstig rekening houden met de laatste dans. Maar niet voordat ze haar licht schijnt op het leven. Het leven dat je moet leven voor het te laat is. Van iemand die het kan weten.
‘Adembenemend en verpletterend mooi.’ – Anita Witzier
Margot van Schayk (1974-2021) groeide op in Nijmegen en verhuisde langs tien windstreken naar Weesp waar ze woonde met haar man en hun zoontje. Op haar 24ste studeerde zij af als dramaturg aan de Universiteit van Utrecht en schreef kort daarna Hallo Medemens! De geschiedenis van Het Werkteater. Zij was programmamaker bij publieke omroepen, werkte jarenlang in het creatieve hart van televisieproducent EndemolShine, en werd innovatiemanager bij KRO-NCRV. Op 10 november 2021 overleed Margot aan de gevolgen van kanker.
