Extaze is een van Couperus' populairste boeken. Het is zijn derde roman en werd voor het eerst gepubliceerd in 1892 in De Gids. Na de ietwat sombere roman Noodlot vond Couperus het noodzakelijk om een wat optimistischer geluid te laten horen. De titel en ook de, misschien wat overbodige, ondertitel 'Een boek van geluk', moeten ervoor zorgen dat hier geen misverstand over kan bestaan bij de lezer. De roman is niet alleen optimistisch maar, per ongeluk misschien, ook een boek van sensitivisme en sensatie. De extase in Extaze is niet die van het genot van seks en/of drugs, maar is een sensitivistische extase; het opperste zijn van het zielenleven; een puur mystieke ervaring, en de sensatie komt voort uit het zich realiseren dat men een sensitivistische extase beleeft. Het boek is bijzonder virtuoos geschreven en tegenwoordig nog zeer goed te lezen, en het boek lezen, is een schoonheidservaring ondergaan. Louis Couperus (1863-1923) wordt door velen beschouwd als een van de belangrijkste schrijvers uit de Nederlandse literatuur. Hij is auteur van een enorm oeuvre van o.a. psychologische romans, historische romans, reisimpressies, etc. Hoewel hij ongeveer tijdgenoot is van de Tachtigers maakt hij geen deel uit van deze beweging. De roman Extaze sluit echter vanwege het sensitivisme wel naadloos aan bij de gevoelswereld van de Tachtigers en wordt samen met de roman Een liefde van Lodewijk van Deyssel en de Verzen van Herman Gorter gezien als een van de belangrijkste voorbeelden van het eind-negentiende-eeuwse sensitivisme.