"Ik ben zeventien, en ik zit in de bijstand."
Ons land kent steeds meer "labbekakken", bijstandsgerechtigden die vaak met allerhande vooroordelen te maken krijgen. Maar ook zonder de etiketten waar ze mee te maken krijgen, is de situatie van deze mensen vaak al moeilijk genoeg. Wat houdt het nou echt in om in het "laatste vangnet" te hangen? Is de bodem van onze sociale zekerheid wel zo sociaal?
In dit boek vertelt het kind van een bijstandsgerechtigde over hun benarde situatie en benadert deze vanuit een menselijk, en niet een economisch oogpunt. Het boek schetst een probleem waarvan velen niet weten dat het bestaat, vraagt om aandacht hiervoor en roept op tot handelen: "Want als er één ding is dat ik keer op keer heb zien gebeuren, is het wel dat, wanneer genoeg mensen hun stem laten horen, er altijd geluisterd wordt."
