Zo donker buiten is Marnix Peeters’ reconstructie van zijn moeders leven, haar laatste maanden en haar overlijden.
Zij was bescheiden, was van mening dat het beste leven zich in de schaduw afspeelt. Je doet wat je moet doen en wanneer je verdwijnt is het alsof je er nooit bent geweest, je hebt voetsporen noch vingerafdrukken achtergelaten, het leven is een voorbereiding op schim zijn. In die zin paste alzheimer wel bij haar: na de diagnose die zij al jarenlang vreesde,
doolde zij steeds meer rond in de stille nevel die haar ging omgeven.
En toch heeft ook zij haar sporen nagelaten, zeker bij Peeters. De schrijver poogt zich te herinneren hoe zij was voor de ziekte. Het zijn pogingen die vaak eindigen in duisternis. Maar misschien is dat wat rouwen is: graven naar voorbij het verdriet.
Langzaam het goede, aangename vroeger weer blootleggen en opnieuw kleuren ontwaren in een donkere herinnering.
Eerlijk, onverbloemd en geschreven met gevoel, Zo donker buiten is Marnix Peeters’ requiem, het afscheid van een zoon aan zijn moeder.
